Özür Dilerim

*Bir vaka analizi

Eda o gün büyük bir sinirle girdi. Yüzünde öfkenin her tonunu taşıyordu. Kapıyı açan ablasının yanından, hızla annesinin bulunduğu odaya yönelerek, annesinin yanındaki koltuğa oturdu. Dudaklarını aşağı doğru sarkıtıp, öğretmeni "Hadi çiçek olun bakalım" dediğinde yaptığı gibi kollarını birbirine kavuşturdu. "Ben suçsuzum, çiçeğim daha” dercesine... Oysa o masum duruşuna inat, nefretin izleri vardı gözlerinde.

Anne:

• "Hoş geldin kızım. Hayırdır bir şeye üzülmüş, sinirlenmiş gibisin." dedi yarı meraklı bir sesle annesi.

Yine olmamıştı. Tüm, uslu görünmek isteyişine rağmen, annesi yine gözlerinin içindekileri görmeyi başarmıştı. Zaten anneler hep bilir çocuklarının sıralarını...

Eda artık çiçek olma pozisyonundan çıkmış, gözlerinde, yüreğinde sakladığı tüm duyguları açıklıyordu şimdi:

Eda:

• "Banu'yla kavga ettik. Ben artık onunla konuşmayacağım."

Anne:

• "Neden kızım, niye kavga ettiniz ki?"

Eda:

• "Ben derste öğretmenimi dinliyordum dikkatlice. O, kalemini aldı ve defterimi karaladı. Ben şikâyet edip, ağlayınca, öğretmen onu sınıftan attı."

 Anne:

• "Peki niye yapmış Banu? Bunu sordun mu kendisine?"

Eda öfkeden iyice küçülmüş gözlerini, fal taşı gibi açtı olabildiğine. Sonra yine, 'çiçek kız' moduna bürünüp:

• Yoo, ne bileyim ben niye yaptı, ama beni çok kızdırdı! Öğretmen de ona kızdı, bir güzel azarladı.

Anne:

• "Keşke öğretmene söylemeden önce kendin sorsaydın nedenini. Kızdığını söyleseydin, 'bir daha yapma' deseydin. Defter yine alınır ama arkadaş bulunamaz kolayca."

Eda:

• "Bana ne! Onu sevmiyorum ben artık. Müge de arkadaşım, ben onunla oynarım."

Annesi derin bir soluk alıp göğsüne, sonra onu boşalttı kızının yüreğine.

• "Yavrum, sen bu sabah seviyordun Banu'yu. En iyi arkadaşın oydu. Böyle, bir olayla bitmez ki gerçek sevgiler Sevgi, kalbin üzerinde güldür, pörsümez hiçbir zaman. Sen de hata yapabilirdin, daha kötü de olabilirdi hatta. Kızsan da affet onu belki o da pişmandır."

Eda, annesine hak veriyor ama kızgınlığını da yenemiyordu. Odasına gitti ve defterine baktı. Banu çok karalamıştı defterini. Görünce bir daha sinirlendi sanki. Ama geçenlerde O da Müge’nin kalemini kırmıştı. Çok beğeniyordu çünkü, ama kendisinde yoktu, kıskanmıştı Müge'yi. Fakat buna hakkı olmadığını, annesi anlatmıştı. Özür dilemiş, Müge’de onu affetmişti. Bütün bunlar aklına gelince koşarak annesinin yanına gitti.

• "Anne," dedi coşkuyla. "Banu defterimi çok seviyordu. Ama kendinde yoktu. Belli ki; kıskanıyordu. Ondan yazdı defterime.”

Anne:

• "O zaman biz de ona yeni defter alalım. Hediye olarak sunalım. İki yürek arasında köprüdür hediyeler… Hediye yalnız sevgi getirir. Seversen sevilirsin unutma. Hataları affedelim, gönüllerde yer açalım. Haydi hediye alalım, Banu'yu mutlu edelim."

Anne-kız o gün defteri aldılar. Ertesi gün güzelce paketleyip, okula götürdü. Heyecanla sırasına oturdu. Banu'yu bekliyordu ki çok geçmeden geldi.

Eda:

• "Günaydin" dedi biraz mahcup. Sonra gülümsedi. Cesaretlendi Banu. Aynı anda döndüler çantalarına, çıkardılar paketleri aynı anda.

Banu:

• "Özür dilerim Eda. Ben kıskanmıştım galiba seni. Ama hatamı anladım. Telafi etmek istedim, sana yenisini getirdim." dedi.

Küçücük gözlerinden yayılan kocaman mutluluk ışıltılarını peşi sıra, Eda da paketini sundu Banu'ya.

• "Ben de sana bunu aldım. Beğenecek misin bakalım."

Aynı anda açılan paketlerden, aynı anda çıkarılan, aynı renkte, aynı defterlerin üzerinde, kâğıda yazılmış birer not duruyordu, aynı cümlelerle:

"Seni seviyorum. Sadece sen olduğun için...arkadaşımsın diye seviyorum seni. Sen bana kızdığında da seviyorum... hata yapsak da… Biliyorum, gönlüme bıraktığın sevgi çiçeği, her zaman canlı kalacak.”

AŞAĞIDAKİ YAZILARI DA OKUMAK İSTEYEBİLİRSİNİZ!